İlk geldiğim günlerde televizyonda yerli bir adamın resimleri üzerine bir program izledim. Anladığım kadarıyla adama bayağı önem veriyorlar. Ben "ne olacak sırf yerli diyedir" diye düşünüyordum. Programın kapanışa yakın adamın yaptığı resimlerden biri dikkatimi geçti sanırım en fazla üç beş saniye kaldı. Resimin o üç beş saniyesi bile benim için yetti diyebilirim. Bir yerli kadın yere oturup yatağa yaslanmış ve elindeki işine dalmış. Kadınla soba arasından pencereye yöneliyor güzünüz. Bayağı geniş camları var. Dışarıda kar yağmış ve birkaç ağaç görünüyor. Açık bir alan.Ve pencerenin yanında bir çocuk camın kenarına dayanmış ve dışarı bakıyor. Anlatamadım sanırım. Ama o çocuğun dışarı nasıl bir hayal ve merakla baktığını; o annenin işine neden o kadar daldığını düşündüm.
Sanırım eylem sinemanın ve an fotoğrafın işi oysa hayal imgesini katmak her zaman resimle başlıyor.
Sonra görüntü çekildi gitti.
Birde ekşi sözlükte ki bazı başlıklara çok takılıyorum. Bir örnek:
insanin kendi cocukluguna verecegi ogut
Evet. Hepsini okudum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder